Άγριες ανεμώνες | Γιάννου Ευαγγελία

Η μέρα που η Αμέλια Μελικού αποφάσισε να φύγει ήταν μια βροχερή Δευτέρα. Και διεκδίκησε την απόφασή της αυτή με πάθος, καθώς είχε κόψει από καιρό κάθε δεσμό με τον κόσμο γύρω της. Ήξερε πως η απόφασή της ήταν η σωστή. Εκείνο όμως που δε γνώριζε, και δεν μπορούσε να μαντέψει, ήταν ότι ο δικηγόρος που τυχαία την επισκέφτηκε εκείνη την ίδια μέρα θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να της αλλάξει τη ζωή.

 

Τα μάτια της ήταν σαν λεπίδες ατσαλιού, και αν θύμωνε μαζί σου μπορούσες να τις νιώσεις πάνω στο σώμα σου 

να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια, κι αν σε ερωτευόταν θα άστραφταν σαν διάφανα, λαμπερά, κρυστάλλινα ρυάκια που άπλωναν τα μεταξένια νερά τους. Κατάλαβα ότι ήταν φτιαγμένη από το ίδιο υλικό μ’ εμένα, για τον ίδιο σκοπό και με τα ίδια σημάδια. Μαζί μπορούσαμε να φτιάξουμε ή να καταστρέψουμε τον κόσμο.